Postanowienia FDIC miały służyć dwóm celom: rekapitalizacji Bankowego Funduszu Ubezpieczeń FDIC oraz zreformowaniu systemu ubezpieczania depozytów i nadzoru bankowego tak, aby zminimalizować straty ponoszone przez podatników. FDICIA zrekapitalizowała Bankowy Fundusz Ubezpieczeń, zwiększając limit pożyczek FDIC od Skarbu Państwa z 5 mld dol. do 30 mld dol. FDICIA pozwala również FDIC na zaciągnięcie pożyczki w wysokości 45 mld dol. na środki obrotowe – pieniądze te mają zostać spłacone po sprzedaży przez FDIC aktywów upadłych banków. FDICIA zwiększyła również składki ubezpieczeniowe wpłacane do FDIC, do czasu kiedy Korporacja będzie w stanie spłacić własne zadłużenie, a poziom rezerw funduszu ubezpieczeń osiągnie w terminie 15 lat wysokość 1,25% wartości ubezpieczonych depozytów. Jeśli chodzi o Bankowy Fundusz Ubezpieczeń, cel ten został zrealizowany już w 1995 r. (ponad dziesięć lat wcześniej), a to dzięki ponownej stabilizacji w sektorze banków handlowych. Pomimo odzyskania rentowności przez większość S&L, Fundusz Towarzystwa Ubezpieczeń Oszczędności nadal był daleki od osiągnięcia zakładanego celu, co doprowadziło do przyjęcia w 1996 r. nowych rozwiązań prawnych mających przywrócić stabilność finansową tego funduszu.

W przypadku polisy ubezpieczeniowej ryzyko nadużycia powstaje wówczas, kiedy ubezpieczenie zachęca stronę ubezpieczoną do podejmowania działania zwiększającego prawdopodobieństwo wypłaty polisy. Na przykład osoba, która zawarła umowę ubezpieczenia mieszkania, domu przed włamaniem, może zaniechać wielu środków ostrożności, ponieważ firma ubezpieczeniowa pokryje większość strat na wypadek kradzieży. Zasada negatywnej selekcji mówi nam, że ludzie, którzy z największym prawdopodobieństwem otrzymają ogromne wypłaty odszkodowań, są zarazem tymi, którzy są najbardziej skłonni do wykupienia polisy. Na przykład osoba cierpiąca na nieuleczalną chorobę zdecydowałaby się na wykupienie najwyższej dostępnej polisy ubezpieczenia medycznego i na życie, narażając przez to firmę ubezpieczeniową na potencjalnie duże straty. Zarówno selekcja negatywna, jak i ryzyko nadużycia mogą spowodować duże straty dla firm ubezpieczeniowych, ponieważ prowadzą do wyższych wypłat z tytułu roszczeń ubezpieczeniowych. Obniżanie ryzyka nadużycia i negatywnej selekcji w celu zredukowania wypłat stanowi zatem niezwykle istotne zadanie dla towarzystw ubezpieczeniowych; ten cel wyjaśnia nam wiele spośród praktyk ubezpieczeniowych, które tutaj będziemy omawiać.

Aby zredukować skutki selekcji negatywnej, towarzystwa ubezpieczeniowe dążą do rozróżnienia ryzyka zawarcia dobrej umowy o ubezpieczenie od ryzyka zawarcia złej. Dlatego też ważnym elementem zarządzania ubezpieczeniami jest opracowanie skutecznych procedur gromadzenia informacji. Kiedy starasz się o ubezpieczenie samochodu, pierwszą rzeczą, którą zrobi twój agent ubezpieczeniowy, będzie pytanie o twój rejestr kierowcy (liczbę mandatów za przekroczenie prędkości, liczbę wypadków), markę samochodu, który chcesz ubezpieczyć oraz pewne dane osobowe (wiek, stan cywilny). Jeśli będziesz chciał wykupić ubezpieczenie na życie, przejdziesz taki sam egzamin. tylko pytania będą dotyczyły jeszcze bardziej prywatnych spraw, takich jak twój stan zdrowia, palenie papierosów, spożycie alkoholu i narkotyków. Towarzystwa ubezpieczeń na życie żądają nawet opinii lekarskiej (zwykle wystawianej przez niezależne spółki), która obejmuje badanie próbek krwi i moczu. Podobnie jak bank oblicza zdolność kredytową, aby ocenić potencjalnego kredytobiorcę, tak samo towarzystwo ubezpieczeniowe korzysta z informacji, jakich udzielisz, aby zaklasyfikować cię do właściwej grupy ryzyka – ocenić statystyczne prawdopodobieństwo tego, że nabędziesz prawo do wypłaty świadczeń.

Do 1933 r. banki handlowe poza tradycyjną działalnością bankową podejmowały również czynności z zakresu bankowości inwestycyjnej. Ponieważ bankowość inwestycyjna z istoty wiąże się z poważnym ryzykiem, pozwolenie bankom na prowadzenie tego rodzaju działalności mogło poszerzać obszary, na których odczuwały one ryzyko nadużycia i motywację do podejmowania nadmiernej ekspozycji. Po sensacyjnych doniesieniach w Kongresie, dokumentujących nadużycia, jakich w okresie wielkiego kryzysu banki handlowe dopuszczały się w ramach swojej działalności w sektorze papierów wartościowych – a które były przedmiotem zainteresowania opinii publicznej w takim stopniu jak w ostatnich dziesięcioleciach afera Watergate czy relacje z Iranu – w 1933 r. Kongres uchwalił ustawę Glassa-Steagalla. Ustawa ta zezwala bankom na prowadzenie sprzedaży nowych emisji rządowych papierów wartościowych, ustanawiając jednocześnie zakaz gwarantowania emisji papierów wartościowych przedsiębiorstw lub podejmowania działalności brokerskiej. Ustawa zakazuje również bankom inwestycyjnym prowadzenia czynności handlowych, chroniąc w ten sposób banki przed konkurencją. Kolejne regulacje wprowadzają zakaz sprzedaży ubezpieczeń oraz podejmowania przez banki innych, uznanych za ryzykowne, czynności niebankowych.

Ponieważ coroczne wypłaty z funduszu emerytalnego są wysoko przewidywalne, fundusze emerytalne inwestują w długoterminowe papiery wartościowe, przede wszystkim obligacje, akcje oraz hipoteki długoterminowe. Kluczowe zagadnienia związane z zarządzaniem funduszami emerytalnymi dotyczą zarządzania aktywami: menedżerowie funduszy emerytalnych starają się inwestować w aktywa o wysokiej oczekiwanej stopie zwrotu i obniżać ryzyko przez dywersyfikację. Korzystają również z technik zarządzania ryzykiem kredytowym i ryzykiem stopy procentowej. Strategie inwestycyjne funduszy emerytalnych z czasem ulegają dość radykalnym zmianom. Po doświadczeniach II wojny światowej większość aktywów funduszy emerytalnych była ulokowana w obligacjach rządowych, natomiast mniej niż 1% w akcjach. Jednakże świetne wyniki osiągane na rynkach akcji w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych przyniosły funduszom emerytalnym duże zyski, co skłoniło je do przesunięcia głównego ciężaru portfolio na akcje, które obecnie stanowią około 40% ich aktywów. Skutkiem tego jest coraz silniejsza pozycja funduszy emerytalnych na rynku akcji: w początkach lat pięćdziesiątych w posiadaniu funduszy znajdował się około 1% wyemitowanych akcji spółek; obecnie fundusze utrzymują około 25% akcji i są dominującymi uczestnikami rynku.