Ze względu na bardzo małą wówczas liczbę kontrolerów kas oszczędnościowo-kredytowych Lincoln zdołał uniknąć poważniejszych kontroli aż do 1986 r., kiedy to pracownicy Federal Home Loan Bank z San Francisco odkryli, że jego inwestycje o 600 min dol. przekraczają 10-procentowy limit lokat w akcje. Z tego powodu oraz ze względu na istnienie dowodów na to, że Lincoln próbował rozmyślnie wprowadzić inspektorów w błąd, zgłosili oni wniosek o zajęcie banku i jego wszystkich aktywów przez sąd federalny. Keating nie zamierzał jednak biernie czekać na zapadnięcie decyzji o konfiskacie: zaangażował do walki tłumy prawników – w sumie 77 kancelarii prawniczych – i oskarżył inspektorów kontrolujących Lincolna o stronniczość. Próbował również – bez powodzenia – doprowadzić do zniesienia 10-procentowego limitu. Jak mówiono, sam się przechwalał, że na walkę z urzędnikami wydał 50 min dol. Zatrudnienie do niej prawników nie było jednak jedyną taktyką utrzymywania urzędów kontroli z daleka od Lincolna. Po otrzymaniu od Keatinga 1,3 min dol. na kampanie wyborcze pięciu senatorów – Dennis de Concini i John McCain z Arizony, Alan Cranston z Kalifornii, John Glenn z Ohio oraz Donald Riegle z Michigan (przezwanych później „Piątką Keatinga”) – doprowadziło do spotkania z Edwinem Gray’em, przewodniczącym Federal Home Loan Bank Board, po czym – w kwietniu 1987 – z czterema innymi najwyższymi urzędnikami nadzoru z San Francisco. Zdaniem senatorów stanowisko, jakie inspektorzy zajęli w sprawie Lincolna, było zbyt radykalne i należało zaniechać dalszego postępowania wyjaśniającego w tej sprawie.