Jak wiemy, problem szefa i pełnomocnika wywołuje po stronie urzędników i polityków powstawanie bodźców, które mogą prowadzić do podejmowania nadmiernego ryzyka przez instytucje bankowe i ogromnych strat ponoszonych przez podatników. Skandal związany z osobą Charlesa H. Keatinga Jr. i Towarzystwem Lincoln Savings&Loans stanowi modelowy przykład działania tego problemu w praktyce. Jak powiedział, były prezes Federal Home Loan Bank Board, Edwin Gray, „Jest to historia niewiarygodnej korupcji. Brak mi słów, by nazwać to inaczej”. Charles Keating otrzymał zezwolenie na nabycie Lincoln Savings&Loan w Irvin w Kalifornii, na początku 1984 r., mimo że niecałe pięć lat wcześniej SEC oskarżył go o defraudację. Dla Keatinga, którego firma deweloperska, American Continental, planowała wykonanie ogromnych inwestycji budowlanych w Arizonie, S&L była żyłą złota: w panującej wówczas atmosferze rozluźniania przepisów prawnych, kontrolowanie kasy dawało firmie łatwy dostęp do funduszy bez konieczności poddawania się zewnętrznej kontroli ze strony banku. W kilka dni po przejęciu kontroli Keating pozbył się konserwatywnych oficerów kredytowych i rewidentów zatrudnionych w Lincolnie, mimo że wcześniej zobowiązał się wobec władz nadzorczych do niezwalniania tych osób. Lincoln zaangażował się w bardzo ryzykowne inwestycje, takie jak transakcje walutowe futures, junk bonds, akcje zwykłe, hotele i ogromne obszary pustynnej ziemi w Arizonie.